Ooit leek georganiseerde criminaliteit ver van ons bed. Burgers wisten dat zij bestond en verschrikkelijke kanten had, want ze hoorden het op het nieuws als er een liquidatie in het criminele milieu had plaatsgevonden. Maar de onderwereld – het woord zegt het al – was nauwelijks zichtbaar. In je eigen achtertuin zag je die niet.
Dat is veranderd. Na de liquidaties kwamen de vergisliquidaties al dichterbij. Daarna bewuste liquidaties in de bovenwereld waarbij slachtoffers vielen onder advocaten en journalisten. Inmiddels is het zover dat je in steden en dorpen ’s nachts de knallen hoort. Vaak door jonge mensen die zich laten verleiden aanslagen te plegen met zelfgeknutselde explosieven. Doelwitten van drugscriminelen worden luid en duidelijk gewaarschuwd: de ‘rekening’ voor een onderschept drugstransport of een partij geripte cocaïne moet worden vereffend.
Het is niet langer de ver-van-je-bedshow; het gebeurt in de eigen wijk. Daar worden brave buren wakker geknald. Daar loeien sirenes, zwaaien lichten en zetten rechercheurs de achtertuin met linten af. Daar stofzuigen geschrokken ouders in kinderkamers de glassplinters van het bed.
Hoe hard de criminaliteit ook is, om de trend te keren heb je naast het strafrecht toch ook lonkend perspectief nodig. Dit is niet een probleem wat het OM alleen kan oplossen. Daar zijn allerlei initiatieven voor gestart, waarbij we als veiligheidspartners de aansluiting van kwetsbare jongeren naar de bovenwereld willen verbeteren.